Przepisy prawa dają możliwość zasądzenia na rzecz najbliższych członków rodziny bezpośrednio poszkodowanego przez delikt (np. wypadek drogowy) odpowiedniego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze śmiercią poszkodowanego. Wspomniani członkowie rodziny są pośrednio poszkodowani przez zdarzenie. Warunkiem koniecznym jest wykazanie, że osoba domagająca się zadośćuczynienia jest najbliższym członkiem rodziny poszkodowanego, a ponadto, że w związku ze śmiercią poszkodowanego, doznała ona krzywdy.

 

Pojęcie „najbliższego członka rodziny”

W doktrynie możemy spotkać się zarówno z szerokim jak i wąskim pojęciem „najbliższego członka rodziny”.

Uznać należy, że aktualnie pojęcie „najbliższego członka rodziny” rozumiane jest w przeważającej mierze w szeroki sposób. Pojęcie to ogranicza się nie tylko do rodziców, małżonka, dzieci czy rodzeństwa, ale może dotyczyć również m.in. narzeczonego, partnera, teścia. Za dominujący należy uznać pogląd, zgodnie z którym o tym, czy dana osoba powinna zostać uznana za najbliższego członka rodziny, decydują faktyczne relacje jakie zachodziły pomiędzy zmarłym poszkodowanym, a osobą domagającą się przyznania zadośćuczynienia. Tym samym nie są decydujące ani pokrewieństwo, ani formalnoprawna więź. Ustalenie, czy osoba była najbliższym członkiem rodziny zmarłego polega na ustaleniu czy pomiędzy tymi osobami istniała bliska i pozytywna więź, a więc badany jest charakter rzeczywistych stosunków pomiędzy poszkodowanym pośrednio i poszkodowanym bezpośrednio.

Należy jednak wskazać, że występują również stanowiska opowiadające się za wąskim rozumieniem omawianego pojęcia, a z którym to stanowiskiem o zapłatę zadośćuczynienia mogą wnosić wyłącznie osoby, które formalnie stanowiły członka rodziny poszkodowanego.

Niemniej należy uznać, że obecnie dominuje pogląd wskazujący, że przy badaniu kręgu uprawnionych nie należy odwoływać się wyłącznie do kryteriów formalnych, a badanie faktycznych stosunków. Wykazanie istnienia trwałej, silnej więzi emocjonalnej pozwala na domaganie się przyznania zadośćuczynienia także np. przez macochę, siostrzeńca, wnuka, synową.

 

Wystąpienie krzywdy

Niezbędną przesłanką domagania się przyznania zadośćuczynienia za śmierć najbliższego członka rodziny jest wykazanie wystąpienie po stronie pośrednio poszkodowanego krzywdy. Pojęcie krzywdy oznacza ujemne przeżycia pozostające w związku przyczynową z utratą najbliższego członka rodziny. Jednocześnie krzywda ta nie musi mieć charakteru trwałego. Rozmiar i trwałość krzywdy będą miały wpływ na wysokość przyznanego zadośćuczynienia w sprawie.

 

Odpowiednie zadośćuczynienie

Przyznane zadośćuczynienie ma być odpowiednie. Sąd ustalając wspomnianą kwotę powinien uwzględnić całokształt okoliczności danej sprawy. Badane kryteria to m.in. długotrwałość cierpień psychicznych poszkodowanego, intensywność więzi jaka łączyła bezpośrednio i pośrednio poszkodowanego, poczucie osamotnienia, to czy w związku z utratą członka rodziny poszkodowany stał się osobą samotną, jak zdarzenie wpłynęło na pozostałe sfery życia poszkodowanego. Należy podkreślić, że są to wyłącznie przykładowe kryteria, albowiem każda sprawa jest inna i z uwagi na co może zaistnieć konieczność oceny przez Sąd również innych kwestii.

 

Utrata najbliższego członka rodziny a uszczerbek na zdrowiu

Nie można wykluczyć również w sytuacji, w której z uwagi na utratę najbliższego członka rodziny poszkodowany dozna uszczerbku na zdrowiu. W sytuacji wystąpienia wspomnianego rozstroju zdrowia oraz adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wspomnianym rozstrojem zdrowia a utratą najbliższego członka rodziny, należy uznać, że po stronie poszkodowanego powstaje uprawnienie do domagania się odszkodowania i zadośćuczynienia z art. 444 i 445 k.c.

 

Roszczenie o zapłatę zadośćuczynienie w oparciu o art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

W sytuacji jeżeli śmierć najbliższego członka rodziny nastąpiła w wyniku zdarzenia szkodowego, mającego miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku wówczas roszczenia poszkodowanego winny być formułowane w oparciu o przepisy prawa dotyczące naruszenia dobra osobistego poszkodowanego. Uznaje się bowiem, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje roszczenie na podstawie regulacji art. 448 i 24 k.c. za krzywdę doznaną przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, stanowiącą następstwo naruszenia deliktem prawa poszkodowanego do życia w pełnej rodzinie czy też prawa do więzi z poszkodowanym, a która to więź przez zdarzenie została naruszona. Poszkodowany domagając się świadczenia w oparciu o w/w regulację winien wykazać, że w związku ze zdarzeniem doszło do naruszenia wspomnianego dobra osobistego.

Za trafne należy uznać wprowadzenie przez ustawodawcę regulacji art. 446 § 4 k.c. Brak wspomnianej regulacji niewątpliwie budził wiele trudności po stroni poszkodowanych, albowiem osoba poszkodowana była zobowiązana, jak już wskazana, do wykazania, że w związku z utratą najbliższego członka rodziny doszło do naruszenia dobra osobistego.

 

Należy podkreślić, że każda sprawa wymaga odrębnej analizy. Zapraszamy do kontaktu.

Nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym jest to orzeczenie wydawane w specyficznym rodzaju postępowania sądowego. Elektroniczne postępowanie upominawcze może toczyć się jedynie przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie. W postępowaniu tym powód może dochodzić wyłączenie roszczeń pieniężnych, których termin wymagalności nastąpił nie dalej niż na trzy lata od dnia wniesienia pozwu.

 

Wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym

Wniesienie pozwu jest fakultatywne i może odbyć się wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Powód, czyli strona, która wytacza powództwo w pozwie poza zwykłymi wymogami formalnymi przewidzianych dla pozwu, zobowiązany jest do wskazania dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Co istotnie, powód nie załącza tych dowodów do pozwu. Oznacza to, że sąd lub referendarz sądowy opiera się wyłącznie na treści pozwu. Gdy Sąd nie znajdzie podstaw do wydania nakazu zapłaty, wówczas umarza postępowanie. W sytuacji jednak gdy sąd lub referendarz sądowy uzna powództwo za uzasadnione, na podstawie treści pozwu wyda nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym to nakaże pozwanemu zapłatę określonej sumy na rzecz powoda oraz innych ewentualnych kwot, takich jak koszty procesu, czy odsetki.

 

Co może zrobić pozwany, który otrzymał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym?

Wydanie przez sąd nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym powoduje, że sąd doręcza pozwanemu nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu oraz pouczeniem o przysługującym środku zaskarżenia. Moment doręczenia nakazu zapłaty wraz z pozwem jest kluczowy, albowiem od momentu odbioru przesyłki sądowej dla pozwanego rozpoczyna bieg terminu do wniesienia środka zaskarżenia. Odpowiednim środkiem zaskarżenia w omawianym przypadku jest sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Sprzeciw ten należy wnieść w terminie 14 dni od daty doręczenia nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu. Niewniesienie środka zaskarżenia w tym terminie będzie powodowało prawomocność nakazu zapłaty i możliwość jego wyegzekwowania w ewentualnym postępowaniu egzekucyjnym.

 

W jaki sposób wnieść sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym?

Powód wnosząc pozew ma obowiązek wniesienia go za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Taki obowiązek jednak nie ciąży na pozwanym. Oznacza to, że pozwany może wnieść sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym zarówno za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, jak i tradycyjnej poczty. Co jest jednak istotne, dokonany wybór na początku postępowania, co od sposobu wnoszenia pism będzie dla pozwanego wiążący w całym tym postępowaniu. Oznacza to, że wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym za pośrednictwem systemu teleinformatycznego będzie obligowało go do kontaktu sądem oraz wnoszenia pisma za pośrednictwem tego systemu.

 

Co w sytuacji skutecznego wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym?

Jeżeli pozwany wniesie w sposób skuteczny, tj. w odpowiednim, 14 dniowym terminie oraz z zachowaniem wymogów formalnych sprzeciw od nakazu zapłaty, to skutkuje to z mocy prawa utratą mocy przez nakaz zapłaty, a postępowanie ulega umorzeniu w zaskarżonej części. Z momentem umorzenia rozpoczyna się trzymiesięczny termin dla powoda, w którym to może wnieść pozew do właściwego sądu z zachowaniem skutków prawnych, które ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

 

Nakaz zapłaty wydawany jest przez sąd wyłącznie na podstawie twierdzeń powoda, tym samym, w sytuacji kiedy pozwany kwestionuje wysokość bądź zasadność roszczenia objętego treścią pozwu należy wnieść sprzeciw od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, abym mieć możliwość podniesienia stosownych zarzutów w dalszym etapie postępowania. W razie jakichkolwiek wątpliwości, bądź konieczności przeprowadzenia analizy pod kątem zasadności roszczenia objętego treścią pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zachęcamy do kontaktu z pracownikami kancelarii.

Niewątpliwie poniesione dolegliwości zdrowotne, stanowiące konsekwencje udziału w zdarzeniu drogowym, mogą okazać się na tyle dotkliwe, że wpłyną na możliwość podejmowania przez poszkodowanego pracy zarobkowej. Może dojść do częściowej lub całkowitej utraty zdolności do podejmowania przez poszkodowanego pracy zarobkowej. Może również dojść do sytuacji, w której w związku z konsekwencjami jakie niesie ze sobą udział w zdarzeniu drogowym, zwiększyły się potrzeby poszkodowanego lub zmniejszyły jego widoki na przyszłość. Czy poszkodowany może coś zrobić w tej sytuacji? Tak. Należy mieć na uwadze, że poszkodowanemu w takiej sytuacji przysługuje uprawnienie do domagania się od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Renta z tytułu częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy

Renta z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy zarobkowej ma na celu wyrównanie różnicy jaka będzie występowała pomiędzy dochodami, jakie poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę (np. właśnie udział w zdarzeniu drogowym), a dochodami, jakie poszkodowany może uzyskać po zdarzeniu, w wyniku którego został poszkodowany. Co istotne, nie jest wystarczające dla domagania się przyznania wspomnianej renty wyłącznie ustalenie u poszkodowanego stopnia inwalidztwa. Konieczne jest ustalenie, iż faktycznie doszło do ograniczenia bądź utraty przez poszkodowanego możliwości podejmowania pracy zarobkowej. Ustalając wysokość renty konieczne jest ustalenie, jakie dochody mógłby poszkodowany uzyskiwać, gdyby nie doszło do zdarzenia wywołującego szkodę. Należy uwzględnić wynagrodzenie, jakie uwzględniając wcześniej wykonywaną przez poszkodowanego pracę, ten osiągałby, gdyby zachował wcześniej posiadaną zdolność do podejmowania pracy zarobkowej. Jako punkt odniesienia należy traktować zarobki netto. Co istotne, przyjmuje się, że również niepracująca żona, która zajmowała się gospodarstwem domowym oraz wychowywała dzieci, uprawniona jest do tego, ażeby domagać się przyznania renty. Ponadto omawiana renta może zostać przyznana także osobie bezrobotnej. Należy wówczas uwzględnić realne możliwości zatrudnienia poszkodowanego w sytuacji, gdyby nie doszło do zdarzenia, które wpłynęło na zdolność do podjęcia pracy zarobkowej. Renta zostanie przyznana w sytuacji ustalenia, że gdyby nie doszło do zdarzenia, poszkodowany podjąłby pracę zarobkową. Konieczne jest uwzględnienie wszystkich źródeł dochodów jakie były uzyskiwane przez poszkodowanego. W sytuacji jeżeli poszkodowany przed zdarzeniem wywołującym szkodę pracował, ale miał również prace dorywcze, wówczas zasadne jest uwzględnienie nie tylko wynagrodzenia osiąganego na podstawie umowy o pracę, ale również dodatkowego dochodu. Dążąc do ustalenia, jakie zarobki byłby osiągane przez poszkodowanego w przyszłości zasadne jest uwzględnienie m.in. możliwości podnoszenia kompetencji, awansu. O przyznanie wspomnianej renty mogą domagać się również osoby prowadzące działalność gospodarczą. Wówczas konieczne jest ustalenie, jakie średnie dochody były osiągane przez poszkodowanego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Jak już wspomniano, może dojść do częściowej lub całkowitej niezdolności do podejmowania pracy zarobkowej. W sytuacji jeżeli doszło do częściowej utraty zdolności do podejmowania pracy zarobkowej, należy ustalić jaka jest różnica pomiędzy zarobkami, jakie poszkodowany osiągałby w dotychczasowym zawodzie, a tymi, jakie osiąga obecnie – w związku ze stanem zdrowia stanowiącym konsekwencję zdarzenia wywołującego szkodę.

Reasumując, w sytuacji wystąpienia częściowej niezdolności do pracy szkodą poszkodowanego nie jest dochód, jaki poszkodowany osiągałby gdyby nie zdarzenie wywołujące szkodę. Szkodą jest natomiast różnica pomiędzy takim dochodem, a zarobkami, jakie poszkodowany mógłby osiągać, gdyby wykorzystał uszczuploną zdolność do wykonywania pracy. Co również kluczowe, ustalając odpowiednią rentę od sprawcy szkody, należy uwzględnić również to czy poszkodowany uzyskał świadczenia z innych źródeł (np. świadczenia na podstawie ubezpieczeń społecznych). Należna renta winna zostać pomniejszona o wspomniane dodatkowe świadczenia.

Renta dotycząca zwiększonych potrzeb poszkodowanego

Niewątpliwie bycie poszkodowanym w związku z wypadkiem drogowym może doprowadzić do pojawienia się nowych, dodatkowych kosztów, jakich osoba poszkodowana nie ponosiła przed zdarzeniem. Przykłady takich kosztów to: koszty leczenia, rehabilitacji, konieczność zakupienia sprzętu ortopedycznego, specjalnego łóżka, koszt specjalnej diety. Istotne jest wykazanie, że gdyby nie np. wypadek drogowy i zdrowotne konsekwencje tego zdarzenia, poszkodowany takich kosztów by nie ponosił.

Renta z tytułu zmniejszenia widoków na przyszłość

Kolejny przykład renty, to renta z tytułu zmniejszenia widoków na przyszłość. Wspomniana renta winna być rozpatrywana w oderwaniu od renty dotyczącej całkowitej bądź częściowej utraty zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Renta ta dotyczy zmniejszania możliwości poprawienia sytuacji majątkowej w oderwaniu od możliwości zarobkowych, a z uwzględnieniem osiągnięcia np. sukcesów sportowych. Należy mieć na uwadze, że każda ze spraw powinna być rozpatrywana w sposób indywidualny.

W razie pytań, bądź wątpliwości, zapraszamy do kontaktu.

Upadłość konsumencka winna być prowadzona w taki sposób, aby umożliwić umorzenie zobowiązań osoby, która postanowiła ogłosić swoją upadłość. Po nowelizacji przepisów ustawy prawo upadłościowe postępowanie w przedmiocie upadłości konsumenckiej przyjmuje funkcję windykacyjną, a ustalenie planu spłaty ma być zasadą. Istnieje jednak możliwość zakończenia tego postępowania poprzez warunkowe umorzenie zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty. Jakie skutki dla upadłego rodzi taki sposób zakończenia postępowania upadłościowego?

 

Czym jest warunkowe umorzenie zobowiązań bez ustalenia planu spłaty?

Sąd upadłościowy na zakończenie postępowania upadłościowego prowadzonego w stosunku do osoby fizycznej, która nie prowadzi działalności gospodarczej wyda orzeczenie w przedmiocie warunkowego umorzenia zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli, jeżeli z sytuacji osobistej upadłego wynika, że nie jest on w stanie wykonać jakiegokolwiek planu spłaty, a sytuacja ta nie ma charakteru trwałego. W opisanej sytuacji w okresie pięciu lat od daty prawomocności orzeczenia Sądu o warunkowym oddłużeniu upadłego każdy z wierzycieli bądź osoba w stosunku do której toczyło się postępowania upadłościowe może wystąpić do Sądu o ustalenie planu spłaty, jeżeli sytuacja osobista upadłego uległa poprawie w taki sposób, że przeminęły tymczasowe przeszkody, które uniemożliwiały ustalenie i wykonanie planu spłaty wierzycieli. W okresie warunkowego umorzenia zobowiązań bez ustalenia planu spłaty wierzycieli na upadłym ciąży szereg obowiązków. Należy jednak wskazać, że w sytuacji, gdy w okresie pięciu lat od dnia prawomocności postanowienia w przedmiocie warunkowego umorzenia zobowiązań żaden z podmiotów do tego uprawnionych nie złoży wniosku o ustalenie planu spłaty wierzycieli, to umorzenie wraz z upływem tego okresu staje się bezwarunkowe, tym samym wszelkie zadłużenia powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości podlegają umorzeniu z mocy samego prawa wraz z upływem powołanego terminu.

 

Obowiązki upadłego w okresie warunkowego oddłużenia

Okres warunkowego oddłużenia upadłego trwa pięć lat i liczony jest od daty prawomocności postanowienia kończącego postępowanie upadłościowe. W okresie tym ustawodawca nakłada na upadłego szereg obowiązków. Przede wszystkim upadły jest zobowiązany do tego, aby w powołanym okresie nie dokonywał czynności prawnych, które dotyczą jego majątku, a które to mogłyby pogorszyć jego sytuację finansową. Oznacza to, że na upadłego zostają nałożone pewne ograniczenia związane ze swobodą w rozporządzaniu składnikami jego majątku. W szczególnych przypadkach sąd upadłościowy może jednak wydać zgodę na dokonanie takiej czynności. W okresie warunkowego oddłużenia upadły zobowiązany jest także składać Sądowi każdego roku do końca kwietnia sprawozdanie ze swojej sytuacji finansowej, a także zawodowej za rok poprzedni. Sprawozdanie to musi obejmować osiągnięte przychody, a także składniki majątkowe jakie zostały nabyte przez upadłego o wartości powyżej przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw  według GUS, a także wykazać swoje możliwości zarobkowe oraz wydatki związane z utrzymaniem własnym oraz rodziny. Do takiego sprawozdania należy załączyć także kserokopię deklaracji podatkowej za okres, którego dotyczy sprawozdanie finansowe.

 

Skutki niedopełnienia obowiązków w okresie warunkowego oddłużenia

Należy wskazać, że uchybienie powołanym obowiązkom pociąga za sobą dalece niekorzystne skutki dla upadłego. Skutki niedopełnienia obowiązków upadłego w okresie warunkowego oddłużenia wywołują działania polegające na:

• niezłożeniu przez upadłego sprawozdania finansowego;
• podaniu w sprawozdaniu finansowym informacji nieprawdziwych, w tym przede wszystkim informacji o uzyskanych przychodach oraz nabytych składnikach majątku;
• dokonaniu czynności, które mogłyby pogorszyć jego sytuację majątkową bez zgody Sądu;
• ukrywaniu majątku bądź dokonanie czynności, która została prawomocnie uznana za dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli.

Dopuszczenie się wyżej wymienionych uchybień powoduje uchylenie postanowienia Sądu upadłościowego w przedmiocie warunkowego oddłużenia. Wówczas dochodzi do najbardziej niekorzystnej dla upadłego sytuacji, która skutkuje zakończeniem postępowania upadłościowego bez umorzenia zobowiązań powstałych przed dniem ogłoszenia upadłości konsumenckiej. Należy jednak wskazać, że do takiej sytuacji nie dojdzie, gdy uchybienie obowiązkom było nieznaczne bądź odstąpienie od uchylenia postanowienia o warunkowym oddłużeniu upadłego uzasadnione jest względami słuszności lub względami humanitarnymi.

 

Przez cały okres trwania warunkowego umorzenia zobowiązań bez ustalenia planu spłaty upadły chroniony jest w ten sposób, że w stosunku do niego wierzyciele nie mogą wszcząć postępowania egzekucyjnego, którego przedmiotem miałoby być zadłużenie upadłego powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości.

 

Bycie stroną w procesie wiąże się zarówno z posiadaniem różnych uprawnień, jak i koniecznością przestrzegania m.in. terminów. Terminy te mogą zostać zakreślone przez sąd (np. termin Sądu na wykonanie zobowiązania w postaci uiszczenia zaliczki na poczet opinii biegłego czy złożenia pisma). Mówimy wówczas o terminach sądowych. Terminy mogą wynikać również bezpośrednio z ustawy, mówimy wówczas o terminach ustawowych (np. termin na wniesienie apelacji od wyroku, termin na złożenie zarzutów od nakazu zapłaty). Terminy sądowe i terminy ustawowe są terminami procesowymi.

 

Co zrobić w sytuacji, jeżeli bez naszej winy nie zostało złożone w sądzie w terminie pismo?

Zgodnie z przepisami prawa, czynność podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednak należy pamiętać, że istnieje możliwość złożenia w sądzie wniosku o przywrócenie terminu procesowego. Wniosek taki powinien zostać złożony przez stronę. Oznacza to, że Sąd nie może podjąć decyzji o przywróceniu terminu z urzędu, a wyłącznie na wniosek.

 Składając wniosek o przywrócenie terminu, strona powinna wykazać, że:

• czynność nie została dokonana w terminie bez winy strony;
• uchybienie terminu pociąga dla strony ujemne skutki procesowe.

Ponadto wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, konieczne jest jednoczesne dokonanie przez stronę czynności procesowej, której to nie dokonano w terminie.

 

Przesłanki zasadności wniosku

Jak już wskazano, niezbędnym elementem domagania się przywrócenia terminu, jest złożenie wniosku przez osobę do tego uprawnioną.

Co również istotne, wniosek ten winien zostać złożony w terminie. Termin na złożenie wniosku wynosi tydzień, który to termin należy liczyć od dnia, kiedy ustała przyczyna powodująca, że w terminie do nie dokonano czynności.

Odnosząc się do treści wniosku za kluczowe należy uznać wykazanie przez stronę, że do niedochowania terminu doszło bez winy strony. We wniosku konieczne jest wykazanie przyczyny, która spowodowała, że stronie nie dokonała czynności w terminie. O takiej przyczynie możemy mówić, wówczas, kiedy dokonanie czynności przez stronę nie było obiektywnie możliwe, a także wtedy, gdy w danych okolicznościach nie było można oczekiwać od strony, że terminu takiego dochowa. Każda sprawa jest oceniana w sposób indywidualny. Należy pamiętać, że przywrócenie terminu ma charakter instytucji wyjątkowej.

Kolejną przesłanką, jaka winna zostać wskazana we wniosku strony o przywrócenie terminu jest to, że uchybienie terminu pociąga dla strony ujemne skutki procesowe. Tym samym w sytuacji gdyby strona wykazała, że bez swojej winy nie dokonała czynności procesowej, a jednocześnie uchybienie terminowi nie pociągnęło dla strony ujemnych skutków procesowych – wówczas wniosek o przywrócenie terminu nie zostanie uwzględnione. Po stronie składającego wniosek o przywrócenie terminu musi istnieć interes prawny, uzasadniający przywrócenie terminu. Jako przykład ujemnej konsekwencji procesowej można wskazać np. uprawomocnienie się nakazu zapłaty, uprawomocnienie się wyroku.

 

Warunki formalne wniosku

Wniosek o przywrócenie terminu winien zostać złożony przez stronę, która nie dokonała czynności, w formie pisemnej. Kluczowe jest również zachowanie terminu w tym zakresie, który wynosi tydzień od dnia od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi do dokonania czynności procesowej. Wniosek winien zawierać uzasadnienie. Strona winna w jego treści uprawdopodobnić swoje twierdzenia, dotyczące zarówno braku winy w braku zachowania terminu oraz to, że brak zachowania terminu wiąże się z negatywnymi konsekwencjami procesowymi dla strony.

Ponadto wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu na dokonanie czynności winna zostać dokonana sama czynność. Oznacza to, że w sytuacji złożenia wniosku o przywrócenie terminu na wniesienie apelacji, konieczne jest również złożenie samej apelacji. Wniosek o przywrócenie terminu wraz z czynnością winny być dokonane przez właściwym sądem.

 

 Uwagi końcowe

Jak już wspomniano, instytucja przywrócenia terminu ma wyjątkowy charakter. Każda sprawa wymaga swojej indywidualnej analizy w tym zakresie. Co ciekawe, istnieje także możliwość złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu.

Jeżeli macie Państwo pytania w zakresie przedmiotowej materii, zapraszamy do kontaktu.

 

Jak już wskazaliśmy w artykule, dotyczącym tego, co warto wiedzieć odnośnie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie w sytuacji, jeżeli posiadacz pojazdu lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Co istotne, za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą podczas i w związku z wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego, bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego, a także zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego.Zgodnie z przepisami prawa, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. W niniejszym artykule przyjrzymy się kwestii dotyczącej odszkodowania przysługującego za obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia pozostający w związku ze zdarzeniem drogowym.

 

Roszczenie dotyczące szkody niematerialnej – o zapłatę zadośćuczynienia

Niewątpliwie podczas zdarzenia drogowego może dojść do sytuacji w której poszkodowany dozna obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia. Powyższe w konsekwencji może doprowadzić do powstania zarówno szkody niematerialnej w postaci krzywdy, jak i szkody materialnej polegającej na konieczności poniesienia pewnych kosztów.

Zgodnie z przepisami prawa w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Domagając się przyznania zadośćuczynienia tym samym konieczne jest wykazanie, że
w związku ze zdarzeniem drogowym doszło do powstania u poszkodowanego krzywdy. Za krzywdę niemajątkową uważa się ujemne przeżycia związane z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych takich jak uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia.

Podstawowe kryteria, decydujące o wysokości odpowiedniego zadośćuczynienia to: rozmiar i intensywność doznanej krzywdy, stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków zdarzenia, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego. Przyznane zadośćuczynienie powinno uwzględniać zarówno obecną krzywdę, jak i tę, jaka może być odczuwana przez poszkodowanego w przyszłości. Tym samym ma ono rekompensować całą krzywdę.

Przyznane zadośćuczynienie powinno być odpowiednie. Powyższe oznacza, że każda ze spraw wymaga indywidualnej analizy, która powinna polegać na odniesieniu się do całokształtu okoliczności konkretnej sprawy, jak i do okoliczności obiektywnych. Przyznane zadośćuczynienie powinno jednocześnie przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej, jak i powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życie społeczeństwa. Należy podkreślić, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, tym samym jego wysokość nie może być symboliczna.

Roszczenie o przyznanie odszkodowania

W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Powyższe oznacza, że w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, poszkodowany może domagać się zwrotu wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku ze wspomnianym uszkodzeniem lub rozstrojem. 

Poszkodowany w zdarzeniu drogowym może domagać się zwrotu kosztów opieki. Dla domagania się przyznania odszkodowania w tym zakresie nie jest konieczne to, aby poszkodowany rzeczywiście opłacił koszty opieki. Stanowią one bowiem należne poszkodowanemu odszkodowanie również wówczas, gdy opieka była sprawowana przez członków rodziny poszkodowanego nieodpłatnie. Powyższe oznacza, że nie ma przeszkód ku temu, aby opieka nad poszkodowanym była sprawowana przez członka rodziny, a poszkodowany domagał się zwrotu odszkodowania w tym zakresie. Należy bowiem wskazać, że szkodą jest już sama konieczność zapewnienia poszkodowanemu opieki.

Kolejny przykład kosztów mogących pozostawać w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia to koszty leczenia. Na takie koszty mogą składać się koszty pobytu w szpitalu, koszty lekarstw, koszty wizyt lekarskich. Na poszkodowanym spoczywa obowiązek wykazania, że przedmiotowe koszty pozostają w związku ze stwierdzoną dolegliwością, a także są celowe. Tym samym domagając się zwrotu kosztu związanego z prywatnymi wizytami u lekarza, poszkodowany winien wykazać, że nie miał możliwości aby takie wizyty odbyć w ramach publicznej służby zdrowia, bądź że odbywanie wizyt w formie prywatnej było celowe dla ratowania stanu zdrowia poszkodowanego.

Do kosztów należy również zaliczyć koszt związany z koniecznością zakupu konkretnego sprzętu w postaci m.in. kul, protezy czy wózka inwalidzkiego. Zaznaczamy, że są to oczywiście wyłącznie przykłady, albowiem występujące dolegliwości mogą wiązać się z koniecznością zakupu różnego rodzaju sprzętu. Tym samym wspomniane koszty są zależne od okoliczności każdej konkretnej sprawy.

Doznanie urazów ciała lub rozstroju zdrowia może również wiązać się z koniecznością uczęszczania na rehabilitację. Taki koszt również jest składnikiem odszkodowania.

Nie można również pominąć kosztów dotyczących kosztów dojazdu m.in. do placówek medycznych czy na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby nie zdarzenie, poszkodowany nie ponosiłby przecież takiego kosztu. W związku z powyższym za zasadne należy również domaganie się przez poszkodowanego zwrotu kosztów dojazdów.

Czasem doznane obrażenia lub rozstrój zdrowia mogą wiązać się z koniecznością wdrożenia dla poszkodowanego specjalnego odżywiania. W tej sytuacji również poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów w tym zakresie. Na poszkodowanym oczywiście spoczywa obowiązek wykazanie zasadności wygenerowania takiego kosztu oraz wykazania, że koszt ten pozostaje w związku z obrażeniami ciała lub rozstrojem zdrowia.

Roszczenie rentowe

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Ten temat przybliżymy Państwu w kolejnym artykule.

W razie pytań, oczywiście zapraszamy do kontaktu.