Ogłoszenie upadłości konsumenckiej bardzo często wiąże się z wieloma pytaniami wynikających wielokrotnie z niepewności co do przyszłej sytuacji finansowej, majątkowej oraz mieszkaniowej osoby, która planuje ogłosić swoją upadłość na zasadach przewidzianych dla konsumentów. Ogłoszenie upadłości konsumenckiej co do zasady pozwala na umorzenie zobowiązań zaciągniętych przed dniem ogłoszenia upadłości i powrót do normalnego życia, jak przed powstaniem stanu niewypłacalności. Ogłoszenie upadłości konsumenckiej często okazuje się być uzasadnione wieloma względami i wydaje się być jedynym racjonalnym rozwiązaniem problemów finansowych. Zakończenie postępowania upadłościowego może zakończyć się wydaniem przez Sąd postanowienia w przedmiocie ustalenia planu spłaty wierzycieli. Czym jest zatem plan spłaty wierzycieli? Na jak długo może zostać ustalony?

 

Na jakim etapie postępowania podejmowana jest decyzja o ustaleniu plan spłaty wierzycieli?

Kiedy wierzyciele zgłoszą już syndykowi przysługujące im wierzytelności, a także zostanie przeprowadzona likwidacja majątku dłużnika, wówczas syndyk składa do Sądu projekt planu spłaty wierzycieli wraz z uzasadnieniem, o ile zachodzą przesłanki do ustalenia takiego planu spłaty – więcej na temat umorzenia zobowiązań bez ustalenia planu spłaty, bądź warunkowego umorzenia zobowiązań bez ustalania planu spłaty tutaj. Do projektu planu spłaty syndyk zobowiązany jest dołączyć dowody potwierdzające, że projekt planu spłaty wraz z uzasadnieniem został doręczony upadłemu oraz wierzycielom, a ponadto stanowisko upadłego oraz wierzycieli. W sytuacji, gdyby upadły lub wierzyciele nie złożyli żadnego stanowiska w sprawie, syndyk zobowiązany jest podać przyczyny jego niezłożenia. Sąd upadłościowy po otrzymaniu projektu planu spłaty wydaje postanowienie kończące postępowanie w sprawie. Jedną z możliwości jest ustalenie planu spłaty wierzycieli w treści wydanego przez Sąd postanowienia kończącego postępowanie upadłościowe.

Czym jest plan spłaty?

Jeżeli sytuacja osobista upadłego uzasadnia ustalenie planu spłaty, to zostanie on ustalony w postanowieniu Sądu upadłościowego. Postanowienie takie musi zawierać kilka elementów obligatoryjnych, tj. wymieniać wierzycieli, którzy uczestniczą w planie spłaty, dokonać podziału funduszy masy upadłości pomiędzy wierzycieli uczestniczących w planie spłaty, jeżeli takie fundusze w toku postępowania upadłościowego zgromadzono, a także określić to, czy do stanu niewypłacalności bądź do istotnego zwiększenia jego stopnia doszło w sposób umyślny lub w wyniku rażącego niedbalstwa. Od powyższego ustalenia bowiem zależeć będzie zakres oraz długość spłaty zobowiązań objętych postępowaniem upadłościowym. Należy zatem wskazać, że plan spłaty wierzycieli pozwala ustalić, w jakim zakresie upadły będzie zobowiązany zwrócić zadłużenie wierzycielom, a w jakim zakresie zobowiązania te zostaną następne umorzone. Zależy to od kilku czynników.

Od czego zależy wysokość planu spłaty wierzycieli?

Wysokość planu spłaty wierzycieli zależy przede wszystkim od sytuacji życiowej upadłego. Sąd upadłościowy będzie bowiem brał pod uwagę możliwości zarobkowe upadłego. Nie bez znaczenia pozostają także koszty życia upadłego. Sąd upadłościowy bada bowiem, czy sytuacja osobista upadłego pozwala na wykonanie takiego planu spłaty, oceniając tę sytuację Sąd bierze pod rozwagę wszystkie okoliczności sprawy, w szczególności ponoszone koszty życia przez upadłego, w tym koszty służące zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych oraz fakt, czy na utrzymaniu upadłego pozostają osoby na utrzymaniu. Oznacza to, że plan spłaty ustalany jest wtedy, gdy sytuacja osobista upadłego pozwala na jego wykonanie.

Na jak długo może zostać ustalony plan spłaty?

Długość planu spłaty uzależnione jest przede wszystkim od oceny Sądu upadłościowego, czy dłużnik doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień wskutek rażącego niedbalstwa, czy do stanu niewypłacalności doszło z przyczyn niezależnych i niezawinionych przez dłużnika. Drugorzędnie na długość planu spłaty wpływa stopień zaspokojenia wierzycieli w drodze wykonania planu spłaty.

Wystąpienie rażącego niedbalstwa

W sytuacji, gdy nie doszło do wystąpienia rażącego niedbalstwa sąd w postanowieniu kończącym postępowanie upadłościowe określi zakres oraz okres, w którym upadły jest zobowiązany spłacać zobowiązania objęte postępowaniem upadłościowym, a także część zobowiązań, które po wykonaniu planu spłaty wierzycieli zostaną umorzone. Wówczas plan spłaty wierzycieli nie może być dłuższy niż 36 miesięcy. Inaczej ma się sytuacja, w której Sąd upadłościowy stwierdzi, że do stanu niewypłacalności lub jego zwiększenia doszło wskutek rażącego niedbalstwa. Przez pojęcie rażącego niedbalstwa należy rozumieć lekkomyślność, niechowanie elementarnych zasad prawidłowego zachowania się w danych okolicznościach. Przykładem rażącego niedbalstwa może być zaciągnięcie kilkunastu zobowiązań w krótkim czasie ze świadomością, że nie posiada się wystarczających środków na ich spłatę. W takiej sytuacji Sąd upadłościowy ustali plan spłaty, którego okres będzie nie krótszy niż 36 miesięcy, ale nie dłuższy niż 84 miesiące.

Stopień zaspokojenia wierzycieli w wyniku wykonania planu spłaty

Na długość planu wierzycieli ma także stopień zaspokojenia wierzycieli w drodze wykonania planu spłaty. W sytuacji bowiem, gdy w drodze wykonania planu spłaty wierzycieli dojdzie do zaspokojenia co najmniej 70% zobowiązań, które zostały objęte planem spłaty wierzycieli, to wówczas plan spłaty wierzycieli nie może zostać ustalony na okres dłuższy niż jeden rok. W sytuacji, gdy stopień zaspokojenia wierzycieli będzie mieścił się w granicy od 50% do 70%, wówczas plan spłaty wierzycieli nie może zostać ustalony na czas dłuższy niż dwa lata.

Uwagi końcowe

Powyższe przedstawienie sytuacji, w których może dojść do ustalenia planu spłaty ma charakter wyłącznie powierzchowny i poglądowy. Należy wskazać, że na poczet powołanych okresów planu spłaty zalicza się także część postępowania upadłościowego, a dokładnie okres przypadający pomiędzy sześciu miesięcy od momentu wydania przez Sąd upadłościowy postanowienia w przedmiocie ogłoszenia upadłości dłużnika aż do momentu wydania postanowienia w przedmiocie ustalenia planu spłaty wierzycieli. Do tego okresu jednak nie zalicza się okresu warunkowego umorzenia zobowiązań upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli. Należy wskazać, że Sąd upadłościowy ustalając plan spłaty wierzycieli nie jest związany zarówno stanowiskiem upadłego oraz wierzycieli, jak i syndyka. Sąd upadłościowy ustalając plan spłaty bierze pod uwagę możliwości zarobkowe upadłego, konieczność jego utrzymania oraz fakt, czy na utrzymaniu upadłego pozostają inne osoby. Ponadto Sąd upadłościowy rozważając kwestie wysokości oraz zakresu planu spłaty zobowiązany jest wziąć pod uwagę wysokość wierzytelności niezaspokojonych, a objętych postępowaniem upadłościowym oraz stopień ich zaspokojenia w tym postępowaniu.

Już samo sporządzenie wniosku o ogłoszenie upadłości, w którym wskazuje się okoliczności uzasadniające wniosek może wpłynąć na kształt planu spłaty wierzycieli, dlatego tak ważne jest, aby postępowanie upadłościowe prowadzone było z należytym rozeznaniem od samego początku.

Dzisiaj, dnia 7 maja 2021 roku Sąd Najwyższy w sprawie o sygnaturze III CZP 6/21, z wniosku Rzecznika Finansowego podjął uchwałę w sprawie tzw. spraw frankowych w składzie siedmiu Sędziów Izby Cywilnej. Uchwała ta swoją treścią obejmuje między innymi kwestie związane z przedawnieniem roszczeń kredytodawcy oraz konsumenta w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu indeksowanego bądź denominowanego do franka szwajcarskiego.

 

Frankowa uchwała siedmiu sędziów SN – co to w ogóle znaczy?

Sąd Najwyższy podjętej uchwale nadał moc zasady prawnej, co oznacza, że Sąd Najwyższy będzie zobowiązany uwzględniać treść tej zasady orzekając w podobnych sprawach. Odstąpienie od stosowania takiego sposobu rozstrzygnięcia spraw frankowych będzie mogło nastąpić, jeżeli skład pełnej Izby Cywilnej lub pełny skład Sądu Najwyższego ponownie rozstrzygnie tę kwestię w drodze uchwały. Podjęta uchwała wydaje się zatem mieć charakter tymczasowy, albowiem na wniosek I Prezes Sądu Najwyższego w dniu 11 maja 2021 roku ma dojść do zajęcia stanowiska w podobnym zakresie przez pełny skład Izby Cywilnej Sądu Najwyższego.

Sprawy frankowe o co chodzi?

Szeroko zakrojona polityka kredytowa banków w latach 2004 – 2009 nastawiona była na udzielanie kredytów waloryzowanych do franka szwajcarskiego. Kredyty, pomiędzy konsumentami a bankami zawierane były na kilka, a nawet kilkanaście lat.  W ramach tych umów wysokość zadłużenia określana była w sposób jednostronny przez Bank, bez jasnych kryteriów ustalania kursów oraz sposobu jego zmiany. Doszło do przerzucenia na kredytobiorcę całego ryzyka kursowego. Ponadto doszło do umieszczenia w umowach tego rodzaju innych postanowień mogących budzić wątpliwości, co do ich zgodności z zasadami uczciwości kontraktowej. Doprowadziło to do sytuacji, w której całkowita kwota do spłaty potrafiła być nawet kilka razy wyższa, aniżeli ta, jaka została udostępniona kredytobiorcy na podstawie umowy kredytu.

Jakie są zasady rozliczenia po stwierdzeniu nieważności kredytu frankowego?

Sąd Najwyższy w omawianej uchwale wskazał, że w przypadku stwierdzenia nieważności umowy kredytu czy to indeksowanego, czy to denominowanego do franka szwajcarskiego, powstają dwa niezależne od siebie świadczenia. Należy zatem przyjąć, że Sąd Najwyższy w powołanej uchwale wykluczył dopuszczalność stosowania tzw. teorii salda, która polega na tym, że pieniądze są zwracane tej stronie, która zapłaciła więcej. Sąd Najwyższy opowiedział się zatem za tzw. teorią dwóch kondykcji, która wskazuje, że zarówno bank ma roszczenie względem kredytobiorcy, jak i kredytobiorca ma roszczenie względem banku, jednak obydwa te roszczenia są od siebie niezależne. Oznacza to, że roszczenia nie podlegają wzajemnej kompensacji, a żądać zwrotu może każda ze stron, niezależnie od wysokości świadczeń. Sąd Najwyższy w ustnych motywach rozstrzygnięcia poruszył także istotną kwestię w zakresie przedawnienia wzajemnych roszczeń.

Termin przedawnienia – od kiedy rozpoczyna swój bieg?

Sąd Najwyższy przyjął stanowisko, że zasadą jest bezskuteczność abuzywnych postanowień umowy od samego początku, jednak świadoma i wolna zgoda kredytobiorcy na takie postanowienie może je sanować i w konsekwencji może ono wiązać strony. W przypadku braku zgody kredytobiorcy na takie postanowienia i upadku umowy Bank może żądać zwrotu świadczenia nienależnego od momentu, w którym definitywnie dojdzie do upadku umowy. Sąd Najwyższy wskazał również, że kredytobiorca-konsument może żądać od Banku zwrotu wszystkich zapłaconych rat, niezależnie od roszczeń banku. Sąd Najwyższy swoim rozstrzygnięciem wydłużył zatem terminy przedawnienia kredytobiorcom. Dotychczas najczęściej przyjmowano stanowisko, że roszczenia kredytobiorców przedawniają się na zasadach przewidzianych przez przepisy prawa cywilnego, a więc z upływem lat 10 od terminów zapłaty poszczególnych rat.

 

Należy zwrócić uwagę, że do tej pory Sąd Najwyższy nie zajął stanowiska, co do możliwości żądania przez Bank wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału. Chociaż przyjęcie takiego rozwiązania wydaje się być bardzo mało prawdopodobne z uwagi na dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, to jednak należy mieć na uwadze, że sprawy tzw. kredytów frankowych są dynamiczne i nie można z całą stanowczością wykluczyć takiego rozwiązania.

Zapraszamy do bezpłatnej analizy umowy kredytów frankowych pod kątem możliwości stwierdzenia nieważności umowy oraz uzyskania środków finansowych zapłaconych na rzecz banku.

 

Pojęcie pojazdu mechanicznego

Za pojazd mechaniczny zgodnie z definicją ustawową uznaje się pojazd samochodowy, ciągnik rolniczy, motorower i przyczepkę określone w przepisach ustawy Prawo o ruchu drogowym. Ponadto pojazd mechaniczny stanowi pojazd wolnobieżny w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, z wyłączeniem pojazdów wolnobieżnych będących w posiadaniu rolników posiadających gospodarstwo rolne i użytkowanych w związku z posiadaniem tego gospodarstwa.

Obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia OC przez posiadacza pojazdu mechanicznego

Zgodnie z przepisami prawa, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu.

Za posiadacza należy uznać osobę, która faktycznie włada pojazdem mechanicznym. Co istotne, zgodnie z przepisami prawa możemy mówić zarówno o posiadaczu samoistnym, jak i posiadaczu zależnym. Za posiadacza samoistnego uważa się osobę, która włada pojazdem w zakresie odpowiadającym prawu własności. Posiadaczem zależnym natomiast jest osoba, która włada pojazdem w zakresie, który odpowiada ograniczonemu prawu rzeczowemu. Przykłady zależnego posiadania to m.in. leasing, najem. Okoliczność oddania pojazdu w dzierżenie nie powoduje utraty władania po stronie posiadacza pojazdu.

Jeżeli pojazd mechaniczny znajduje się w posiadaniu kilku podmiotów (np. w posiadaniu samoistnym, jak i zależnym ponieważ jest przedmiotem najmu), wówczas zawarcie umowy ubezpieczenia przez jednego z posiadaczy, zwalnia z tego obowiązku drugą osobę.

Moment, w którym należy zawrzeć umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych

Moment, w którym należy zawrzeć umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechaniczny został szczegółowo opisany w ustawie. Posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych najpóźniej w dniu rejestracji pojazdu mechanicznego, z wyjątkiem pojazdów historycznych, ale nie później niż z chwilą wprowadzenia pojazdu do ruchu. W zakresie pojazdów wolnobieżnych oraz pojazdów historycznych, które nie zostały dopuszczone do ruchu, powinno dojść do zawarcia umowy ubezpieczenia OC przed wprowadzeniem pojazdu do ruchu. Umowa dotycząca pojazdów mechanicznych, które nie zostały zarejestrowane, również powinna zostać zawarta przed wprowadzeniem pojazdów do ruchu.

Umowę ubezpieczenia OC posiadaczy mechanicznych zawiera się na okres 12 miesięcy.
W wyjątkowych okolicznościach możliwe jest zawarcie ubezpieczenia krótkoterminowego. Do zawarcia takiej umowy może dojść na przykład wtedy, kiedy pojazd mechaniczny jest pojazdem testowym, pojazdem historycznym bądź zarejestrowanym czasowo. W odniesieniu do pojazdów historycznych, krótkoterminowa umowa ubezpieczenia OC może zostać zawarta na czas nie krótszy niż 30 dni. Umowę ubezpieczenia krótkoterminowego, w odniesieniu do pojazdów mechanicznych zarejestrowanych czasowo, zawiera się na czas nie krótszy niż okres tej rejestracji, określony w decyzji starosty właściwego ze względu na miejsce zamieszkania właściciela pojazdu mechanicznego, nie krótszy jednak niż 30 dni.

Odszkodowanie za wyrządzoną szkodę

Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie w sytuacji, jeżeli posiadacz pojazdu lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będąca następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Co istotne, za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą podczas i w związku z wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego, bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego, a także zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego.

Za kluczowe należy uznać to, że ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Odpowiedzialność ubezpieczeniowa ubezpieczyciela jest ograniczona sumą gwarancyjną. Zgodnie z przepisami w przypadku szkody na osobie suma ta wynosi 5210000 euro, natomiast odnośnie szkód majątkowych limit odpowiedzialności został ustalony na kwotę 1050000 euro.

Jeżeli posiadacie Państwo pytania bądź wątpliwości, oczywiście zapraszamy do kontaktu.

Zdecydowana większość społeczeństwa ma świadomość, że w razie wypadku komunikacyjnego, popełnienia błędu medycznego w związku z udzielaniem świadczenia zdrowotnego czy innego zdarzenia, powodującego szkodę w majątku lub krzywdę dorosłego poszkodowanego można żądać odpowiedniego odszkodowania lub zadośćuczynienia. Zdarzenie takie otwiera bowiem drogę do dochodzenia roszczeń od sprawcy mających na celu naprawienie szkody majątkowej jak i skompensowanie krzywdy niemajątkowej. Należy zastanowić się jednak jak kształtuje się sytuacja, gdy poszkodowanym w danym zdarzeniu jest dziecko poczęte, ale jeszcze nienarodzone?

Czy dziecko poczęte ma prawo do naprawienia szkody?

W języku prawniczym dla określenia dziecka poczętego, ale jeszcze nienarodzonego przyjęto łacińską nazwę nasciturus. Posiada on tak zwaną warunkową zdolność prawną, co oznacza, że dziecko poczęte ale nienarodzone, któremu w okresie płodowym wyrządzono szkodę, może żądać naprawienia tej szkody pod warunkiem, że urodzi się żywe. Należy zatem zwrócić szczególną uwagę, że żywe urodzenie stanowi warunek niezbędny dla możliwości dochodzenia przez dziecko poczęte naprawienia szkody, której doznało w okresie płodowym. W zależności od rodzaju doznanej szkody, dziecko może żądać odpowiednio zadośćuczynienia, odszkodowania, a także renty.

Naprawienie szkody w związku z uszkodzeniem ciała w okresie płodowym

Najczęstszym przypadkiem zdarzającym się w praktyce jest uszkodzenie ciała płodu w trakcie wypadku samochodowego. Dzięki zaawansowanej technologii diagnostycznej wykorzystywanej w medycynie jeszcze na etapie życia płodowego można określić obrażenia, jakich doznał płód. Należy jednak przypomnieć, że z roszczeniem do podmiotu odpowiedzialnego można wystąpić dopiero w przypadku żywego urodzenia. Oczywistym jest, że wysokość roszczenia będzie uzależniona przede wszystkim od rozmiaru doznanej szkody. W takich przypadkach należy jednak mieć szczególnie na uwadze ustalenie odpowiedzialności sprawcy na przyszłość. Czasami, pomimo zaawansowanej aparatury medycznej, trudno określić jest jednak, jakie szkoda będzie miała następstwa w przyszłości. Biorąc pod uwagę fakt, że dziecko doznało szkody jeszcze przed narodzeniem, nie można z całą pewnością określić skutków, jakie szkoda ta może mieć na dalszy rozwój dziecka. Na szkodę majątkową będą składały się przede wszystkim uzasadnione koszty leczenia, koszty rehabilitacji czy też renta z tytułu zwiększonych potrzeb.

Renta związana z utratą żywiciela

W przypadku kiedy w danym zdarzeniu życie traci osoba, która odpowiedzialna byłaby za utrzymanie dziecka poczętego, a jeszcze nienarodzonego, to dziecko takie może ponieść szkodę polegającą na uszczupleniu środków, jakie przeznaczane będą na jego utrzymanie. Prowadzi to do wniosku, że potrzeby tego dziecka w dalszym życiu nie zostaną zaspokojone w takiej wysokości, w jakiej byłyby zaspokojone, gdyby nie śmierć w wyniku tego zdarzenia. Tym samym, jako że dziecko już w okresie płodowym doznało szkody polegającej na znacznym pogorszeniu się jego sytuacji życiowej, po urodzeniu może domagać się przyznania z tego tytułu renty. Należy zwrócić uwagę, że gdyby nie utrata życia, to środki finansowe przeznaczane na utrzymanie dziecka byłyby wyższe. W związku  powyższym, w sytuacji poniesienia śmierci przez żywiciela należy rozważyć możliwość domagania się przyznania zarówno odszkodowania, jak i renty. Renta taka może zostać przyznana nawet do czasu, gdy dziecko osiągnie zdolność do samodzielnego utrzymania. Należy wskazać, że wysokość ewentualnego odszkodowania bądź renty uzależnione są także od okoliczności, które świadczą o pogorszeniu się sytuacji życiowej dziecka. Powyższe oznacza, że wysokość odpowiedniego odszkodowania oraz renty uzależniona jest od czynników, które winny zostać poddane analizie w odniesieniu do każdej ze spraw w sposób indywidualny. Kwestie jakie należy przeanalizować to m.in. możliwości zarobkowe zmarłego żywiciela, jego hipotetyczne dochody jakie mógłby osiągnąć w przyszłości, ect.

Naprawienie szkody wyrządzonej dziecku poczętemu – krok po kroku

1. W pierwszej kolejności należy ustalić podmiot odpowiedzialny za naprawienie szkody wyrządzonej dziecku poczętemu.
2. W dalszej kolejności należy wezwać do zapłaty podmiot odpowiedzialny określając rodzaj roszczenia, wysokość oraz sposób świadczenia. Jednocześnie wezwanie do zapłaty powinno szczegółowo opisywać zdarzenie oraz okoliczności, na których oparto wysokość roszczenia mającego na celu naprawienie szkody. Jednocześnie do takiego wezwania należy załączyć wszystkie dokumenty poświadczające tę szkodę oraz jej rozmiar.
3. W przypadku nieuwzględnienia roszczeń na etapie przedsądowym, wnieść pozew do sądu.

W razie pytań zarówno co do określenia wysokości szkody, jak i zastępstwa w postępowaniu przedsądowym oraz sądowym zapraszamy do kontaktu. Do każdej ze spraw podchodzimy w sposób indywidualny.

Upadłość konsumencka a nieruchomość, co się dzieje z mieszkaniem po ogłoszeniu upadłości konsumenckiej? To podstawowe pytanie, jakie zadają osoby, które planują ogłosić swoją upadłość. Sama niepewność co do przyszłej sytuacji po ogłoszeniu upadłości może spędzać sen z powiek. Zwłaszcza, jeżeli wnioskodawca posiada nieruchomość służącą do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych jego i jego rodziny. Czy zatem upadłość konsumencka może doprowadzić do bezdomności osoby wnioskującej o ogłoszenie upadłości?

Czy nieruchomość wchodzi w skład masy upadłości?

Zgodnie z przepisami prawa upadłościowego, z dniem ogłoszenia upadłości majątek upadłego wchodzi do masy upadłości, z której w postępowaniu upadłościowym zaspokajani będą wierzyciele. Osoba, która ogłosiła swoją upadłość jest zatem zobowiązana do wskazania i wydania syndykowi całego swojego majątku, w tym nieruchomości. Przekazanie nieruchomości nie następuje jednak z dniem ogłoszenia upadłości, a znacznie później, w toku właściwego postępowania upadłościowego. Osoba w stosunku do której rozpoczęła się procedura upadłościowa ma prawo do dalszego korzystania z takiej nieruchomości.

Czy nieruchomość nabyta do majątku wspólnego małżonków wchodzi także do masy upadłościowej?

Z dniem ogłoszenia upadłości z mocy prawa ustaje pomiędzy małżonkami wspólność majątkowa, jednak majątek wspólny małżonków wchodzi w skład masy upadłości, a jego podział jest niedopuszczalny. Więcej na temat skutków ogłoszenia upadłości jednego z małżonków znajdziesz tutaj. Prowadzi to wniosku, że nieruchomość nabyta w ramach ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej wchodzi w skład masy upadłości i nie można wydzielić części prawa własności przysługującej małżonkowi, który upadłości nie ogłosił. Małżonek upadłego może jednak zgłosić syndykowi swoją wierzytelność, która wynika z jego części prawa własności nieruchomości. Wierzytelność ta zgłaszana jest odpowiednio sędziemu-komisarzowi bądź syndykowi w zależności od trybu, w jakim toczy się postępowanie upadłościowe. Wierzytelność małżonka wynikająca z jego udziału we współwłasności, której przedmiotem jest nieruchomość zaspokajana jest w toku postępowania upadłościowego. Należy jednak wskazać, że stopień zaspokojenia wierzytelności małżonka, który upadłości nie ogłosił uzależniona jest od ilości środków finansowych, jakie wpłyną do masy upadłości w toku postępowania upadłościowego. Nie zawsze jednak będzie tak, że nieruchomość nabyta przez jednego małżonka, nawet w trakcie wspólności majątkowej, wejdzie w skład masy upadłości. Zależy to bowiem od czynności na podstawie której doszło do nabycia prawa własności.

Upadłość konsumencka a nieruchomość – kwota na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych

Chociaż nieruchomość osoby, która ogłosiła swoją upadłość wchodzi w skład masy upadłości, to jeżeli służyła ona zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych, to ustawodawca przewiduje rozwiązanie, którego celem jest ochrona upadłego oraz osób pozostających na jego utrzymaniu przed bezdomnością. W sytuacji, gdy upadły zamieszkiwał w nieruchomości stanowiącej składnik masy upadłości, to może on ubiegać się o wydzielenie z sumy uzyskanej ze sprzedaży tej nieruchomości odpowiedniej kwoty na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Kwota ta będzie odpowiadała przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od 12 do 24 miesięcy. Należy jednak zaznaczyć, że już sposób sporządzenia wniosku o ogłoszenie upadłości będzie miał wpływ na wydzielenie tej kwoty. Odpowiednio, w zależności od sposobu procedowania postępowania upadłościowego, sędzia-komisarz bądź sąd upadłościowy, określając tę kwotę weźmie pod uwagę potrzeby mieszkaniowe upadłego, w tym liczbę osób pozostających na jego utrzymaniu, zdolności zarobkowe upadłego, sumę uzyskaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, a także przedłożoną przez syndyka opinię. Oznacza to, że co do zasady upadły otrzyma środki finansowe na wynajem nieruchomości od 12 do 24 miesięcy.

Czy ogłoszenie upadłości konsumenckiej jest korzystne?

Na to pytanie nie da się jednoznacznie odpowiedzieć. Wszystko zależy od indywidualnej sytuacji życiowej i majątkowej osoby, która planuje ogłosić swoją upadłość. Należy wskazać, że w przypadku niewykonania znacznych zobowiązań istnieje duża szansa na utratę nieruchomości w ewentualnym postępowaniu egzekucyjnym. Rozwiązanie to jest niekorzystne, albowiem wiąże się ze znacznymi kosztami takiego postępowania, którymi obciążany jest dłużnik. Co więcej, w postępowaniu egzekucyjnym z nieruchomości nie dochodzi do wydzielenia jakiejkolwiek kwoty na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Tym samym odpowiedzi na pytanie, czy ogłoszenie upadłości jest korzystne należy odpowiadać z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy i nie ma możliwości udzielenia blankietowej odpowiedzi na zadane pytanie. W przypadku wątpliwości zapraszamy do kontaktu.

Możliwość przedterminowej spłaty kredytu konsumenckiego w części bądź w całości, zagwarantowana jest przez przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. Przepisy powołanej ustawy stanowią, że kredytobiorca-konsument ma prawo w każdym czasie do częściowej bądź całkowitej spłaty kredytu przed pierwotnie określonym terminem. Ponadto konsument nie ma obowiązku informować kredytodawcę o zamiarze wykonania umowy kredytu konsumenckiego przed terminem określonym w umowie. Z czym wiąże się przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego? Czy przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego jest zawsze korzystna dla kredytobiorcy?

Czym jest kredyt konsumencki?

W dużym uproszczeniu, przez umowę kredytu konsumenckiego należy rozumieć umowę kredytu, umowę pożyczki czy też umowę kredytu odnawialnego, który kredytodawca udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia kredytobiorcy, który jest konsumentem, a wartość tego kredytu nie przekracza 255.550 zł.

Przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego – uprawnienie do zwrotu kosztów

W przypadku, gdy konsument wykona umowę kredytu konsumenckiego przed terminem określonym pierwotnie w tej umowie, to całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o jaki skrócono czas kredytowania, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Oznacza to, że przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego powoduje automatyczne obniżenie wszystkich możliwych kosztów takiego kredytu, bez względu na charakter tych kosztów, a także moment, w którym te koszty zostały poniesione. Obniżenie to ma charakter proporcjonalny, to znaczy, że odnosi się do okresu od momentu faktycznej spłaty kredytu do dnia jego całkowitej spłaty. Powyższe prowadzi do wniosku, że obniżeniu ulega proporcjonalnie cały koszt kredytu konsumenckiego, w tym także naliczona prowizja, która często stanowi wysoki udział w koszcie kredytu konsumenckiego.

Prowizja od przedterminowej spłaty kredytu

Analizując jednak treść umowy należy zwrócić szczególną uwagę na to, czy kredytodawca nie zastrzegł w jej treści, że przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego spowoduje naliczenie określonej w umowie prowizji za spłatę kredytu przed terminem. W praktyce, zastrzeżenie w umowie prowizji za spłatę kredytu przed terminem jest bardzo rzadkie. Jednak ustawodawca wskazuje, że umowa kredytu konsumenckiego może przewidywać prowizję za wcześniejszą spłatę w sytuacji, gdy stopa oprocentowania takiego kredytu jest stała, a kwota spłacanego w okresie dwunastu miesięcy kredytu jest wyższa niż trzykrotność przeciętnego wynagrodzenia. Na dzień publikacji tego artykułu kwota ta musi być wyższa niż 17.921,25 zł. Ponadto ustawodawca zastrzega, że kwota takiej prowizji nie może przenosić określonych, relatywnie niskich wartości prowizji. Maksymalnie prowizja ta może stanowić 1% kwoty spłacanej przed terminem. Należy jednak podkreślić, że prowizja z tytułu przedterminowej spłaty kredytu konsumenckiego jest w praktyce bardzo rzadko zastrzegana przez kredytodawców.

Przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego przed terminem – czy to korzystne?

Po spłacie całości kredytu konsumenckiego, kredytodawca zobowiązany jest do rozliczenia takiej umowy w terminie 14 dni od daty jego spłaty. W praktyce jednak często zdarza się, że kredytodawcy nie rozliczają w zakreślonym przez ustawę terminie nadwyżki środków finansowych, jaka pozostała po rozliczeniu kredytu konsumenckiego. Przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego co do zasady jest korzystna dla konsumenta, albowiem nie musi on ponosić kosztów związanych z dalszym trwaniem umowy kredytu konsumenckiego.

W praktyce jednak często dochodzi do sytuacji, w której przedterminowa spłata kredytu konsumenckiego wcale nie powoduje automatycznego rozliczenia takiej umowy. Wówczas wymagane jest aktywne działanie ze strony kredytobiorcy. W przypadku, gdy podejmowane dotychczas własne działania nie przyniosły zamierzonego rezultatu, zapraszamy do kontaktu w celu uzyskania pomocy w odzyskiwaniu należności związanych z przedterminową spłatą umowy kredytu konsumenckiego.